“ആത്മാവിലൊതുങ്ങാത്ത ഭാവമുള്ളവരെ
ഭാവത്തിലൊതുങ്ങാത്ത ഹൃദയമുള്ളവരെ
ഹൃദയത്തിലൊതുങ്ങാത്ത സ്നേഹമുള്ളവരെ
കൂട്ടുകാരെന്നു വിളിക്കാന് ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നു”
പഴയ പുസ്തകത്താളുകള്ക്കിടയിലെ
മയില്പീലികണ്ണുകളില്
എന്നെമറന്ന വസന്തകാലങ്ങളിലെ കൂട്ടുകാരെ
ഞ്ഞാനെന്നേ കുടിയിരുത്തി.
എങ്കിലും....
ഒരുമുഴം മുമ്പേയോടാനുഴറി
ഊഴം തെറ്റിയെത്തുന്ന ഓര്മ്മകളിലും
ഓര്മ്മത്തെറ്റുപോലെ
അടര്ന്നുവീഴുന്ന നെടുവീര്പ്പുകളിലും
അവര് ഉയത്തെഴുന്നേല്ക്കുമ്പോള്-
രാത്രിയുടെ ഏകാന്തതയും
നക്ഷത്രങ്ങളകന്ന വാനവും
എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു.
കിലുകിലാരവത്തോടെ
ചുറ്റിലും
മഴത്തുള്ളികള് നൃത്തം ചവിട്ടുന്നു.