Monday, May 12, 2008

അജ്മല്‍ നോകിന്റെ കവിത......

“ആത്മാവിലൊതുങ്ങാത്ത ഭാവമുള്ളവരെ
ഭാവത്തിലൊതുങ്ങാത്ത ഹൃദയമുള്ളവരെ
ഹൃദയത്തിലൊതുങ്ങാത്ത സ്നേഹമുള്ളവരെ
കൂട്ടുകാരെന്നു വിളിക്കാന്‍ ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നു”


പഴയ പുസ്തകത്താളുകള്‍ക്കിടയിലെ
മയില്‍പീലികണ്ണുകളില്‍
എന്നെമറന്ന വസന്തകാലങ്ങളിലെ കൂട്ടുകാരെ
ഞ്ഞാനെന്നേ കുടിയിരുത്തി.

എങ്കിലും....
ഒരുമുഴം മുമ്പേയോടാനുഴറി
ഊഴം തെറ്റിയെത്തുന്ന ഓര്‍മ്മകളിലും
ഓര്‍മ്മത്തെറ്റുപോലെ
അടര്‍ന്നുവീഴുന്ന നെടുവീര്‍പ്പുകളിലും
അവര്‍ ഉയത്തെഴുന്നേല്‍ക്കുമ്പോള്‍-
രാത്രിയുടെ ഏകാന്തതയും
നക്ഷത്രങ്ങളകന്ന വാനവും
എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു.

കിലുകിലാരവത്തോടെ
ചുറ്റിലും
മഴത്തുള്ളികള്‍ നൃത്തം ചവിട്ടുന്നു.